Тој е јазикот на мојата сатира.
Длабок корен на молкот мој
и млеч што се лачи
од врвот на нечии клетки,
ете ми ги чини соништата
како најрегуларни кошмари.



Очигледно не ми се враќа
времето поминато во ровови на сомнеж,
и улицата чие сонце го голташе снегот
- тој пак, роднина на ветрот,
незнајно јас си го тапкам во мене.