а сакав да сум капка во капката.и месечина што на дождот
има шанса да му се исмее,оти никогаш нема да ја дофати.
дури ни воздух ако снема и земјина тежа ме лапа...
кога ми е претешко телото да си го носам
кога губам сила и мирисот свој ме мачи
и ме потсеќа пак на некој,да ме умре и убие во сонот
ќе се преродам плацентата ќе ми е нов тон
плачење во себе, кога нема место меѓу органите
од напнатост - процес на создавање вакум
градите ќе ми ги раздели од коскиве
што воделе љубов со годинии ни плач не ги раздвојува
и книги што прашина фаќаат
не се допираат со моите прсти повеќе/
не ги возбудува како порано. како стар текстил сум
веќе искористен, само за крпење би користел
да ме имаше во флуидна форма, сонце не ќе ме гасеше
богови ќе ме пиеа во мермер ако се протнев уште подоле
ќе ме имаа на рака, ќе ме соблакаа под темно небо
како досега кога ќе ме испратеа во утрото
звуци да собирам, школки да собирам,
децата во школо што идат
да ги попратам со мојот блиц
да заборавам каде сум тргнал
и да си дојдам при некој, што ќе ме сака

се знам себеси колку што мислам дека е доволно
знам дека се убивам навечер константно
кога сум сам, и собата ми e порта ладна
кога нема придршка од ниедна страна
кога ми треба разговор на непознат јазик
сакам да чувствувам уште повеќе
и простите гестови повторно да ми делуваат инспиративно.

времето ќе помине, ќе ми дојдат лагите на рака
се почесто и почесто ќе заборавам каде се чекаме
многу надежно очекувам да заборавам каде сум бил
со кого сум убивал време и што се' не сум правел
да заборавам како се справувам со себеси
ја ги истрошам сите дози на носталгија кон поминатото.

веродостојно ќе им се поклонувам на сликите
што посакував да се во моето секојдневие
во чекорот да не ми се чувствува тешкотијата
да си лебдам над улиците како што знам
ноќите свежи да ме оставаат чист овој пат.

додека се работи за суштината на сексуалната болка
за контрадикторноста кога зборува мојот очај
и пратеници мои - парчиња музика 
што ми го перат очајот на една единствена Плат


ме пече во очите, и димот ми добива боја
спектарот што ми го помешуваш кога треба да сум трезен
кога мртвите трпат отсуство од светот привиден
сладоста што ми ги крева органите нагоре

го чекав сонцето што ќе ме натера
да заборавам како разговараш кога сакаш.
како го влечеш говорот под јазикот.


како објаснуваш дека ленот на кожата и годи,
и општата интеракција во очи што ја впиваш
во секој полн сегмент на случувања.


топлото сега телото мрзеливо ми го чини,
ми треба вода да се преродам во сон,
да те снема пак, и пак, и пак.

немам ни сила за поезија
и срцето ми чука чудно
и главата ми набива кошмари пак
само одмор малце ми треба

беше сон што во капка го гледав

во флуидност трепереше 

како импресионистичко олицетворение.

вода што ми беше потребна

кога апови ме дехидрираа

ме тераа да клечам

да ме боцкаат во десното срце.

дете одгледано од природата своја,

цвеќа што ме дружеа од памтивек

и треви што ме слушаа во урбаната галама.

валкан ме трпеа

и кога останував без облека

препознавање на сличности,
мешање на идентитети.
да ме создадеа посебен,
како пред да се родам сиот.
апче за глава место кое
тебе би те проголтал.
танатос за момент и ерос за навек.
да ме има в заграда,
да ме научи за подоцна.

скокна како жар од чадот.
лице ми покажа, играш на срца.
на се' што е сетилно од мене.
на оваа песна наменета за твој дух.


за сите моменти кога ме пропушташ,
а кога ќе те имам пред себеси.
кога сум пред тебе, 
а невидлива ми е кожнава наметка.

на времето солзи што му лаже
и месото твое што скелет ми тресе, 
да пати на места покољ што не виделе.

цвеќиња чии коски ветар ги ниша
и мапи што се ронат по дијаметри,
се до ништожност.


ме шета постоењето твое, 
ме присилува да се поклонувам на дождот
и да ги сакам влажните тротоари.

и улога на курва што ме води 
секоја вечер по туѓи станови,
кај тебе да доживее кулминација на карти.


во праксата на многумина
пред сите да ме издаде, пред твојот пад,
да ме реши како енигма непроверена.


и буквата с што шшка под твојот јазик,
денот да ми го вгнезди во мечти на старост.
да доручкував со тебе под честици
од пријатна и млака возбуда.

сенки се тркаат во полиња на флуидност
кога веќе никој од нас не постоеше,
и становите сеуште ни беа проветрени.


тогаш не преспивав на каучи во сивило
и ти не ми се гледаше низ матна леќа.
како сега. само си помагам да те гледам
во неон, во звуци на асидна плацента.


и насмевка лабава како ризла,
како плава вечер, кога го губам умот,
случајност при поздрав, или чао на булевари,
и ми се влажни филтерот и цигарата ја нема.

магијата на стимулирањето
депресивен петок волшебен што го направи
и да ми текнеше дека си ми број девет,
да си голтнам сеќавање
како номад на поток што се крсти.


и парфем полн катран 
кожа што го трпи на слава од нова преселба.
дури тишина што смрачува
ти го беше изела јазикот
што некогаш ме грееше во устата.

ме допрел,
а прстите сеуште на метал му мирисаат.
и поглед празен како абортиран плод
на цреша во јуни, и месец тажен
како што Фиренца знае да биде некогаш.


по камени сокаци и сувопарност 
што на мозок знае да ми се кваси,
де да се свртам да си го загинам
апсолутното јас и кројачки штеп
на мојот долен дел од абдоменот.


си рекол да ме пази,
да ме догради онаму каде што ме урнале,
од навека, да ми биде посредник во постелата,
помеѓу она што е возбудливо и мене самиот.

ме палат очите на оние кои сакаат да ме убијат.
и оправдувања безброј на овие змии
и мајка што ги родила во тиркизна плацента
та им плаче на боговите без трошка крило.

 да му се накисели на дождов планови што руши
 и како невработен ветрот се симнува од сцена.
тука ни маски ни глас од црн телевизор што би избегале,
не ќе се јават на должност како некогаш.


како плочка одлепена од својата формација,
племе со долги ленени кошули,
луѓе што откачуваат после два по полноќ,
коренот не им е тука да ги следи удолу.

те очекувам тебе како кочница од автобус,
како скопје без шума, и елемент изненадување
низ некоја улица во Капиштец/
ти си во линијата што константно доцни,
и врби тука на колена ти паѓаат.

ќе се бев решил да ти дозволам

од цигарите да ме откажеш.

да ми станеш унија на кислодорни воздишки.
да ме вадиш од разумското ми тло,

да си останам тревар меѓу билки,

несвест да ме струполи на градите твои

и тоа од сон - сладост да ми стане

одморен да се расонувам од пет часовна кома.

лицето да ми остане исто секој пат.

да ме бараат по падини и зелени мориња

кога ќе замре ципата на движењето во круг

кога ќе ме побара за раката да ми ја позлати

баш кога ќе вртиме кругови низ градот

со силвер наметка низ сив асфалт, небаре невидливи.

а топев како восок

ме уби, се споивме

те држев, да паднам, гасев жар

сите лунатици во мојот двор

да добијам по една шлаканица

да ме разбуди од политиката на времето

да се вратам на свое розово,

да ме гали по клучните коски

името да ме ежи во воздухот што струи

тука соблекувањето не е проблем

и нема ништо полесно од тебе.

цветови вршат наплата на дрвата

кога позираш во сакото на пролетта

ама луѓето не сфаќаат дека 
ако не е кал, тогаш е прашина.
и општа напнатост на градот
што му се настегала одзади,
и критики што извираат
од подземен поток на самоназивни интелектуалци.


контраст на планетите нивни
и светот што ги вози,
ги напива и ги тера да маршираат,
да пешачат по камења и сено.

Тоа беше еуфорија
која случајно ја проголтав по патот.
Изгледа некој си ја беше
заборавил или загубил,
ама благодарам во секој случај
зашто светлата се запалија 
и сега улиците во вечерта
се чинат портокалови.

сонот на сонцето ми јадеше од кожата
додека чекав некој да ме продаде и купи
кај зградите позади зелено пазарче.


и навидум поминуваат сите од околијата
и фиксно се упатуваат нанапред 
со нивните лица толку гадни и болни
што постепено почнаа да ми стануваат привлечни.


и кој ќе добие домен на туѓа секссапилност?
они презафатени со своите ќеси
јас презафатен со сонцево.

Во сонот си буткам вазни,
и природно паѓајќи и пукнувајќи
чекам сонцето да излезе од нив
за да ми испрати бакнеж и "добро утро"


и ќерамидите што смениле боја преку ноќта 
го исмејуваат мирисот на кафето
куќата седи мирна, како да не е свесна
дека сите сме будни од навек.


и маршот е започнат
без никаков бојкот од вообичаен страв,
се будам да им вдишам живот во устите
да ме почуствуваат, како никогаш да не напуштам


и туку ќе запееш и денот е започнат
и минути како вода, поток течат, 
и ѓубреџиите веќе беа поминале
а мене собата сеуште нечиста.

ако и слободата беше битие на светот,
да се движеше помеѓу нас 
и одвреме навреме да нудеше секс,
или мек јазик за сите исплашени.


како твојот глас, како грло на пиштол,
и куршум цвеќа што испукува безброј.
минимална болка од комарец
и крвта не ми е истата
кога ти ми ја менуваш температурата напати.


капам јас во меланхолија на постари од мене,
им се нудам во добата на заборавени светла
и што останува за мене, мое ќе биде.

ме пече на кожата, а други ми кажаа,
браќата што си ги љубам не се свесни
и молитви шепотат во сонот.
да ме разбудат мене од плачот на кошмари.


ме суши во телото и се смалувам пак
сакам да пропаднам во седиштата на стар воз.
успевам да се проткаам низ нечија глава,
а повторно да незнам каде сум тргнал.


што ќе ми е... да дишам нечиј воздух,
кога сакам да сум растение,
бакнежи од мирис да цедам
кога ќе замре светот, пак да ме нема.

јас сум во мечтата на полно млади момчиња,
во сенката на смртта спијам, и по полноќ не дишам.


ме препознаваат во смрзнатиот поглед на мачките
и месечина што не свети, ами мириса на дрво.


плачат во реките, да заштедат на солза.
за пропуштен секс, за девојка без тело,
додека вечерта не се опила од нив самите.


предам додека ме гали. се лизга по мене,
ние двајца водопади, невидливи пред камењата.

на претпоставка што ме преплавува,
како морињата - бреговите.
како сонцето на зимата,
како детето на мајката.


тој е сладок
колку што лимонот може да биде,
колку што старец може да се нашали,
колку што ладно може да попари.


и без паралела на компарации
јас го гледам постојано,
не трепкам оти мижам засекогаш.


светлата ми се под кората,
и вкусот му нема мирис,
а мирисот му го нема на телото.


и дали постои, во камен е запишано,
во јадрото на светов,
што чека да ме проголта
а не ме ни изроди сеуште.


а јас пијам од млеката зелени,
и сестра на рамо ми спие,
заедно ќе го расониме денот
во утрото, во пладнето,
кога и да посакаме, на дланка го имам.

Го видов остарен.
Главата и времето го беа заборавиле.
Се потсетувам на деновите
кога само сонце фалеше,
и птиците  не пееја воопшто.


Си спомнувам... времиња реки.
Кога бев во можност 
молитви да читам одназад,
и телото со ладна вода
да си го поплавам.


Ама еве... наеднаш сонце.

Ама времето си трпи
и јас го гледам 
златниот сјај на крајот.


Ме чека благослов
онаму, во нејзините плави очи.
Среќата чека, и пола уста со неа.


Сите сакаат да ме вдомат,
зашто сум едиствен ничив.

Боемски живот,
и улиците ми се магливи
дури и на сончеви денови.


Мака не се трпи
посебно кога ја нема.
Нема ни да се помачам
да ја создадам,
да израснам ново дете на ѓаволот..


Нема да дозволам
да ми гризе на срцето,
да ме плука по душата.


Туку стегнати узди кинат,
и повторно на места со дупки,
ете станувам страшно флексибилен.

Кожата ми се топи
како пластика на оган,
и жиг безмилосно лиже
по препоните и модри.


Аквариум в глава,
нестабилна крв, структура на вода,
ми ложи нерви како acid шарен.


И поебан како фебруари
да ми е месец личен,
дувам во празното
на меѓуножјето негово.


Ме крати во постоење
се она што беше реално...своит.
И цена друг да те лиже
е а си ги исплукаш забите свои.


Сакам да умрам,
во сон нечиј.. на странец
што уште не те вкусил.

Смешен е начинот на кој соновите
те исмеваат дирекно, без срам.
И не е толкаво мачкање очи
колку што е перење мозок
и манипулација со самиот себеси.


Сонував дека ме има,
дека кутијата цигари ми е одново полна.
Дека некој ми го запомнил
вистинското име и лажното презиме.
Дека некој знае кој вид алкохол ми е омилен...


И се по ред додека гнасење од аларм
не ме врати тука назад.

И која е таа сила што може едно просто име
да го направи звукот на истото, толку посебно?
А и повеќе не чинам онолку колку порано,
и смисла нема она моето баш кога
зборовите не наоѓаат заеднички интерес
во непосредна близина.


Јас сум ти. Кога сакам. Кога јадам и пијам.
И возбуда главно ме храни.
Јас леб напечен, тој со корка се храни.

Лицето нејзино, тага да не познае.
Му се радувам на мигот што не дозволува
друг усни да ми валка и попат ме следи гол,
така искасапен по срцето.


Јарка радост,
свилена ти духовност гризе на черепот,
страв во флуидна форма 
во вените млаки ти внесов.


Нозете ми се тресат под туѓ притисок
и секој здив земен со чад,
зачин по јазикот што пецка, брише.


Осознава за антрополошкото значење на телото ми.
Боли како архаизам од моите господа заборавен.
Од оние кои ме научиле
да постојам, да ме има.

тој ги шмрка непостојаните ѕвезди,
 вжарениот космос,
преку лизгавиот пат на ноздрите.

треперам оти нивните атоми
 се диви и ранливи
и нивната неурамнотеженост
може да го разниша
мојот млечен пат
и регуларноста
на кружењето во телеснава оска. 

Тој е јазикот на мојата сатира.
Длабок корен на молкот мој
и млеч што се лачи
од врвот на нечии клетки,
ете ми ги чини соништата
како најрегуларни кошмари.



Очигледно не ми се враќа
времето поминато во ровови на сомнеж,
и улицата чие сонце го голташе снегот
- тој пак, роднина на ветрот,
незнајно јас си го тапкам во мене.

мечтаам да дојдам во допир со 
онаа цела инспирација која е таму,
складирана во тишината на твојот јазик.

ти си сведок на мојот грев.
нестабилноста е врач на мозоков,
ете ме, попат уништувам
за битието да ти го изродам одново.

звукот на лигава усна на моето лице
и така седи всаден во мојата глава,
ме ежи и замирисува на тебе 
кога снегот нагризува дирекно на чевлите...

а светат, и нов сјај мириса на туѓи тела.
како кога времето ја брише сета плунка од туѓи колкови
ами мирисот потонат в слоеви кожа, не се губи.

ако уште еднаш ми дошепне дека некој
потсетувал толку многу на некого,
повторно сфаќам дека тонел во неговото лице
без некој да знае.

ах би го натерал да си ги извади сопствените очи
и да ме проштева од вчерашните гревови
и раце и очи кои го загубиле својот пат.

те обожавам, потхрани ме со лоша рима, колку да пројдеш

за телото што емитува јазици пламен
и тој во едно трепкање би ми го подарил пеколот
под сите овие прекривачи и кебиња.

таа вечер ги имав симнато крилата од себе,
и се облив во туѓа пот одбивајќи да напуштам,
во моментот кога светот е збунет
и сеуште незнае дали лицето му е ден или пак ноќ.

едноставно не сакав да напуштам 

знам која е потребата да гледаш во некого со часови...
и безмилосно му ја одземаш енергијата, целосно.
од преку улици и километри, и ништо не е сиво повеќе...

и примарната намера е таа, да ти влезам во очите...
но јас сум веќе таму, јас сум тука, сакале или не,
неизмерно горам и опустошувам со моќ на космичко битие.

чувствувам како ме примаш во белката на окото
и оставаш другиот дел да се замати, намерно...
ја палам последната цигара со твоето име на неа.
те издишувам во нова форма на живот, горам на својата кожа, од задоволство.

ни пешкиров не се држи до мене моментално
и се возбудувам, од туш ладен млаз
не можам да голтам, се влажам од самата помисла

тегнам по косата, и нагризувам на усните
и розево гледам, и крв, и цветови со сино ишарани
и не знам каде се наоѓам, а имам вкус на емпатија...
сакам си починам под импресија на универзалната убавина

сакам да се сплотам со млака вода
онака да ме снема во мек звук или
во интонација на агресивна музика
да не голтне мрак...


да ме допрат таму каде што
светото не смее да погледне.
да си го подобрам deja vu то благовремено.


да не размислувам за следен пат
и да не размислувам додека касам
да не размислувам додека пешачам
да не чувствувам транзит на сила.

го уживав денот на посебен начин
собирајќи прекрасни луѓе во фокусот на окото
ги соблекував и ми се поклонуваа
во звукот на предвечерието.

и навистина смешно,
кога опсесијата со твоето тело
ја барам во дрвата, тревите,
и целосно ги менувам дните.

со фантазија, и ме убива како асид
душата ми е премала за тебе
камо да те собере,

навистина не ми пречи сега
и онака сите голи момчиња
кои нашле почивка во ливада со цвеќа
ќе потсетуваат на мене.

вените позади моето лице 
напнуваат од пулсирање,
се мачат и потат.


врескам по твојата уста
па туку ќе ме допре со горниот слој
а меѓу моите челусти
станува така мека, ја топам со плунката моја.


имаш вкус на ровко месо,на живост
ти си плато на илјада шуми невидени,
се надевам дека ветрот таму некаде, не допира.

прегази ме, да плукнам на светото.
сакам да се сплотам со некој-никој,
заедно да избереме ѕвезда падилка.

да те прогласам за мој Господ,
само да ми подариш ново име
да остарам покрај пријателска насмевка
да ме има повеќе од вообичаено...

ќе ме гледаат како се вжарувам
помеѓу коските твои, што сечат на кожата...
ќе те пробијам со сета сила,
ќе те проголтам ако успеам.

велам личиш на неделно утро
и сончево да ме грее, и ме боли 
потсетува на утрешен ден,
потсетува на претходната недела.

си џвакам на срцето
го полнам со дим да го замолчам
и туку ќе ме погледнете
низ викендашката магла
и јас повторно дигам раце во воздух.

да му се предадам чекам,
да ме отпоздрави друго утро
и повторно во друг стан,
да не ме поземат за подолго, ужас.

Ете таму сум јас. во екот на утрото 
јас ги расонувам парковите со кафе и цигара... 
се смееме со маглата, 
им се потсмеваме на несигурни минувачи
чии животи се полоши од твојот.
седам сам, мотам пред школо.

и додека да се досмееме,
средношколското клише
ми ја пие енергијата без чувство.
нека дојдат годините да заборавам.
спијам за да ја допрам Смртта од поблизу.

but I really could not care less
for someone's opinion on my pieces


do you care how it is written?
no, and frankly no one should...

why would one want to share the pain
with the blackness of the world

we poets are it's tumor
we tend to poison the core

everyone just kills themselves
from practice, until they finally
learn how to pass their heartache
on a poor excuse for a paper

it is painful

trees can feel it when I walk by

fairies bow down

leaves dance on the ground

I do not die

but I weep in the darkness
maybe sometimes even cry

I desire to grow out of my skin

to change this body, shed it down

to return in the planets womb

to die as a butterfly 

vanish, always want something

stop haunting desires

when most possessed me already 

just cannot stop

want to make it true,real

so this world do not swallow me

I was born a person

now into universal being have grown into

my shining cannot be put in comparison

I own too much, I posses

and everything in my poems is I, I, I

but I am not alone

at least not utterly alone

at least not quite desperately alone

I fall

heavy as a stone

I break against cold waters

they drink my soul,

that's why I am skinny 

have no head for 

for another's problem

but god do gave two hands

but god do gave a heart

why did he cursed me with a heart?

and what I feel is just...

- it is painful

trees can feel it when I walk by

fairies bow down

leaves dance on the ground

I do not die

but I weep in the darkness
maybe sometimes even cry

I desire to grow out of my skin

to change this body, shed it down

to return in the planets womb

to die as a butterfly

we were going to keep his hopes up
I smiled, they hugged
I touched, when we cried

I cried out all my children laughs
the times when we slept
on rooftops and between dry weed

but now we dance
" trance music makes the fairies dance "
so repeat if remembered
and take any chance


but a skin so brown
when he looks like chocolate
when melting his body down
someone felt sick of it
but started breathing again
on its own 


then left the last piece
for the ones that waited for so long








( "" part is from cocorosie's - fairy paradise )

my heart pounds
and veins full of life
flowing trough my chests and hands


I look so skinny
tiny I look in compare to these walls
but my spirits so tall
they light up the city whole


Gave birth to so many poems
my golden children they are
yet another birth I gave
to an ultimate confusion 


never craved for public understanding
when I have one for all of you

that is probably why
often I get lost among the streets
I know so well
as my little finger
as they would say


well I fantasize too much
I have been blessed with
life that does not make much difference
between reality and dreams


just remember to choose...
I choose to be a dreamer
a romantic
to fall down in my own holes


majesty mine
I adore your being
your life influences the trees
and make them grow higher

I was making my dinner
and thought of you
my sweetest junkie sinner


made the salad bleed
and picked up with bare hands
to mix it up with memories more


I did not puke this time
seek for you to find you in...
everything reminds me of you


comparing you and I to every
couple in an old movie...
thinking of us
as an ancient creatures
who used to hibernate trough tough times

my arm went blue then numb
and have not felt it during the process
I guess I was sleeping that tight
or my dreams I did not want to leave
or the drugs worked trough
and I just might be acting absent 
or reality slaps hard on my ass
I do not know/

moments of us,
they make my skin shiver.
waiting for it to get me
then put me asleep...


when universal forces reunite,
bite on a star
to make me sparkle again.


I was never
enough for myself
always reminded of the urge
for someone to have me


never smoked pot
and on better weeds I chewed.
on my teeth, they sing then fall sleep.

This is a letter plain, to you my dearest
just saying my thoughts
that you should let
anyone who you think it's worth
to fill the hole in your heart...
just please be careful they don't pour
cement in it, and get it concreted.

still you are my favorite junkie
when your arms twitched under mine
and your body shook under my wing...
and so soundless you slept on my skin
like a pink-striped scar that remains forever.

I do remember and moan still
when drinks call for my turn
and I turn out to be fine
and looking pretty under the dimmed lights,
though, still missing you. 

Wear me, around your neck
as a triumph, conquered and won
against the battles
of emotions childish still.

We are good baby,
we are so fine...
still me and you
our online romance, and a thin line.

fire place, vanilla candles
and pleasure await for us
just hang on the moment
five days that had lasted. 

caramel-toned skin
stretched all over his being
came into my mouth
and spread taste
sweeter than watermelon juice.

when on the first morning
coffee he brought,
greeting warm gave away.
and a box of cigarettes he bought...

buses stand between us
you go and I will leave...
my sweetest downfall and crush,
there was no middle thin line, only grass.

lovely memory of mine
stay love and do not lean
I am here, do not forget me.

Differences have been made
I chose your body smell
where is he now
when all the strangers give me a bow..

In the balance it was slayed
my perfect life totally different
in rare spirits swayed.

I felt blessed and He gave me
a kiss upon my brow
I died there, I am dying now...

Something about myself

When I started, I was a child...
I fought, I killed within a mile...

What is for certain,
everything consciously done
therefore three years,
they have passed in one...

Went trough traumas self-made
in odd houses and stranger's bed I laid.

Hang out with children, missing their mums
with a kiss I made people cum.

First night - Second day

He lied me down
my body so exhausted
yet I still sparkled in glitter...
Seemed like I have brought
the problems of yesterday with me.

Waiting to go and find a new hope
in the grayest of stones
in the caged house
which was not mine at all.

Do not believe that concrete
is what matters now
when my soul lacks color.
But for now I will just kill the time
and wait patiently for my morning coffee to arrive.
 

Death on the North

Lot of silver roads
brought myself to the North...
and frankly I still do not
feel the change I craved for.


Men in box
throwing a pray
to little wooden squares
and the weather was cold.


Though should I feel it?
ten hours far from my home?
doubting the feelings of nostalgia
when everything else seems the same
just a little bit colder, as I said.


But the weather went nice
and you should thank God
for the sun's appearance today.
suck in the warm, the North is deadly they say...

Cry it out... It hurts and lies
in the corner of his marine eye...
your name aches on soft dimensions.

Twirls around, like a flower child,
I absorbed every move and word
that crumbled out of you mouth.

When we lied there naked
I recall the view from the window across
saw few trees, changing colors,
changing energies, changing bodies...


But there, under your warmest of hugs
the weather became so insignificant...
unreal... fictive... as if there was no weather anymore.
no warm, no cold outside the apartment ...
fed on you touches, kept me alive for a month.

could not have you under my palms

could not touch you anymore, as I used to

could not raise erections

could not make distractions

but you are hiding from the seduction

you are hiding from me

hide forever, which is almost here...

I still feel you inside me, from time to time

remember when you smiled because of me?

when down on your knees, said you love me?

I was nothing you know!!

Just a winged body with acrylic paint on its face...

I flew around your room endlessly, 

fulfilled it with aliveness before it got dark.

I adored you...sometimes I still do

my holy is my poetry to whom I trust and confess.

and my hands which used to touch your body....

now you run... forests and airplanes catch your eyes.

so see me trough the crowd,

see me on a Friday night.

and supposing we are both too drunk

in you I wanted to sank

lick your lips and try your luck

get me by, to give a fuck

pills full of sex, suck and linger

she sang of love, my favorite singer

raise me up, raise your middle finger

to get me by, get me by...

wasted myself and my body

still maintain, not a bit thwarted

cocaine heart,through my vein he have snorted;

HESTER, Joy 

Lovers [II] 1956