Кожата ми се топи
како пластика на оган,
и жиг безмилосно лиже
по препоните и модри.


Аквариум в глава,
нестабилна крв, структура на вода,
ми ложи нерви како acid шарен.


И поебан како фебруари
да ми е месец личен,
дувам во празното
на меѓуножјето негово.


Ме крати во постоење
се она што беше реално...своит.
И цена друг да те лиже
е а си ги исплукаш забите свои.


Сакам да умрам,
во сон нечиј.. на странец
што уште не те вкусил.