ме допрел,
а прстите сеуште на метал му мирисаат.
и поглед празен како абортиран плод
на цреша во јуни, и месец тажен
како што Фиренца знае да биде некогаш.


по камени сокаци и сувопарност 
што на мозок знае да ми се кваси,
де да се свртам да си го загинам
апсолутното јас и кројачки штеп
на мојот долен дел од абдоменот.


си рекол да ме пази,
да ме догради онаму каде што ме урнале,
од навека, да ми биде посредник во постелата,
помеѓу она што е возбудливо и мене самиот.