ме палат очите на оние кои сакаат да ме убијат.
и оправдувања безброј на овие змии
и мајка што ги родила во тиркизна плацента
та им плаче на боговите без трошка крило.

 да му се накисели на дождов планови што руши
 и како невработен ветрот се симнува од сцена.
тука ни маски ни глас од црн телевизор што би избегале,
не ќе се јават на должност како некогаш.


како плочка одлепена од својата формација,
племе со долги ленени кошули,
луѓе што откачуваат после два по полноќ,
коренот не им е тука да ги следи удолу.